Յ. ՀԵԼՎԱՃԵԱՆ
1989, Ապրիլ ամսուն, Չորեքշաբթի օր մը, Պորտոյէն շոգեկառքով կը հասնիմ Փարիզ, կը զարնեմ ինծի ծանօթ պարոն Պօղոսին տան դուռը:
Դուռը կը բացուի ու առջեւս կը յայտնուի պարոն Պօղոսին կինը, շալկած ազնուական կատու մը:
Տիկին Ատրինէն ժպիտով զիս ներս կ’ընդունի:
– Պարոն Պօղոսը տո՞ւնն է:
– Հիմա կու գայ, ձագս պարտէզ իջեցուց բիբիի համար, Ռէքսս տունը բիբի չ’ըներ: Ի՞նչ կեցեր ես օտարի պէս, մտի՛ր հիւրասենեակ:
Կը մտնեմ պարոն Պօղոսին յարկէն ներս, միջանցքին մէջ ոտքիս կը զարնուի անուշադիր կրիայ մը, տիկին Ատրինէին հետ կը թեքիմ հիւրասենեակ, ճամպրուկս միջանցքին մէջ ձգելով:
Հիւրասենեակի բազկաթոռներուն վրայ երեք կատուներ, արքայավաել նստած կարծես ինծի կը սպասեն:
Իմ հիւրասենեակ մուտքս կատուները չանհանգստացուց, անոնք տան տէրերուն պէս մնացին իրենց դրութեան մէջ:
Մտքովս կը դժգոհիմ՝ այս ո՞ւր եկայ ես. կենդանաբանական պարտէզ ըլլար կարծես իջեւանած տունս:
Քիչ ետք, պարոն Պօղոս իր Ռէքսին հետ ներս կու գայ. Ռէքսը զիս տեսնելուն պէս անըհնդատ կը հաջէ.
– Ռէքս, կը բաւէ՛ հաջես,- կը բարկանայ տիկին Ատրինէն:
Պրն. Պօղոսին հետ կը համբուրուիմ, կը նստինք, կը խօսինք սարէն-ձորէն, անցեալէն-ներկայէն: Պրն. Պօղոս Լիբանանի, Պուրճ-Համմուտի Արագած թաղի իր հին դրացիներուն մասին կը հարցնէ՝ կարօտը աչքերուն մէջ, իսկ դէմքին կեղծ ժպիտը կէս ժամ կը տեւէ մինչեւ ջնջուի: Իսկ տիկին Ատրինէին խոհանոց-ճաշարան մուտք-ելքը՝ ուղղակի գլուխս կը դարձնէ:
Տիկին Ատրինէն կարծես տասը հոգի պիտի հիւրընկալէ ճաշի։ Սեղանը ծայրէ ծայր լեցուած է ուտելիքով, պտուղներով ու բանաշէներով (ախորժաբեր խմիչք)։
Արդեօք ուրիշ հիւրերո՞ւ ալ կը սպասեն, մտքիս մէջ սկսայ եզրականացնել։ Տիկին Ատրինէին բարձր ձայնը զիս արթնցուց թմբիրէս: Ան մեզ սեղան կը կանչէր:
Մեր նիւթը շարունակուեցաւ Պրն. Պօղոսին հետ. ճաշին աւարտով նաեւ աւարտեցաւ մեր նիւթը:
Տիկին Ատրինէն քաղաքավար ոճով մօտեցաւ ինծի.
– Եթէ կ’ուզէք հանգչիլ, ննջարանը միջանցքին ձախ կողմն է:
– Ո՛չ, կ’ուզեմ դուրս գալ, Ժոգոնտան կ’ուզեմ տեսնել:
– Հա, ընկերուհի՞ ունիս Փարիզ:
– Այո,- ըսի կատակին սկիզբ տալու համար:
– Միայն ինծի Լուվր հասնելու տիրեքսիոնները կը գրէ՞ք թուղթի մը վրայ:
– Լուվրի մօտե՞րը կը նստի ընկերուհիդ:
– Ո՛չ, Լուվրին մէջ, տարիներէ ի վեր Լուվրէն դուրս չէ ելած:
– Անդամալո՞յծ է կ’երեւի:
– Ո՛չ, ժպիտը դէմքին, Լուվրի մէջ բանտարկուած է. եթէ խնդաս՝ հետդ կը խնդայ, եթէ տխրիս՝ հետդ կը տխրի:
– Ուրեմն կատարեալ խենթ է:
– Ուրկէ՞ գտեր ես այս հիւանդը:
– Ես չգտայ, Տաւինչին յայտնաբերեց, Նափոլիոնն ալ փախցուց Իտալիայէն, Լուվր բերաւ ու բանտարկեց:
– Խեղճին ալ խենթացուց,- աւելցուց տիկին Ատրինէն:
– Հրամմեցէք, միասին երթանք:
– Ո՛չ, ես խենթերէն կը զգուշանամ: Եթէ կ’ուզէ, Պօղոսը թող երթայ հետդ:
– Շանզելիզէ, Քաֆէ Թրոթուար սուրճ խմելու տանիս՝ կ’երթամ,- կատակելով պրն. Պօղոս կը սկսի գրել առաջարկած տիրեքսիոններս, ետքը ինծի դառնալով, լրջացած կ’ըսէ.
– Յովհաննէ՛ս, տղա՛ս, զգոյշ եղիր, այդ ընկերուհիդ գլխուդ փորձանք մը չբերէ:
– Ոչ, այդպիսին չէ, ազնուական է:
– Խենթին ազնուակա՞նը կ’ըլլայ:
– Ասի ազնուական է:
– Էհ, նորէն զգոյշ եղիր, այդ խենթը գլխուդ պելա մը չբերէ:
Պարոն Պօղոսէն տիրեքսիոններս առնելս, ճաշին համար շնորհակալութիւն յայտնելս, ժպիտը դէմքիս տունէն դուրս գալս ու Ժոգոնտայիս վազելս մէկ կ’ըլլայ:
Արտատպումի պարագային կը խնդրուի նախապէս կապ հաստատել Հայերէն Blog-ի վարչութեան հետ:
Հայերէն blog 